Η μεγαλύτερη δεκαετία ταινιών: Στοιχεία Η δεκαετία του 1970 ήταν η καλύτερη δεκαετία για τη δημιουργία ταινιών — 2024
«Ω φίλε, αυτά Σκηνοθέτες της δεκαετίας του 1970 … Το κατάλαβαν ». Η γραμμή διαλόγου που θα περίμενε κανείς να ακούσει σε οποιαδήποτε τάξη σπουδών ταινιών πρώτου έτους, αλλά, ξέρετε τι; Υπάρχει πολλή αλήθεια στη δήλωση. Η παραγωγή ταινιών της δεκαετίας του 1970 είναι τόσο σταθερά υψηλής ποιότητας που είναι δύσκολο να υποστηρίξουμε ότι δεν ήταν η καλύτερη δεκαετία για την κινηματογραφική βιομηχανία. Σίγουρα ήταν για την αμερικανική ταινία. Οι τρόφιμοι έτρεχαν το άσυλο μετά την αποτυχία του συστήματος στούντιο και, ενώ τελικά θα το καταστρέψουν για τον εαυτό τους, για μια στιγμή ο σκηνοθέτης, οποιοσδήποτε καλλιτέχνης, ήταν βασιλιάς.
Η δεκαετία του 1970 ήταν μια δεκαετία πειραματισμού. Οι άνθρωποι πειραματίζονταν με το σεξ και τα ναρκωτικά και πειραματίζονταν επίσης με την ταινία. Ήταν μια εποχή κοινωνικής αλλαγής και οι ταινίες της εποχής αντικατοπτρίζουν αυτήν την αλλαγή. Υπάρχει μια αίσθηση όταν παρακολουθείτε πολλές ταινίες από την εποχή που ονομάστηκε «Το Νέο Χόλιγουντ» (περίπου 1967-1980) ότι πραγματικά πίστευαν ότι οτιδήποτε ήταν δυνατό. Εμπνευσμένο από την ευρωπαϊκή τέχνη και τον ανεξάρτητο κινηματογράφο, οι ταινίες της δεκαετίας του εβδομήντα είχαν μια πολύ διαφορετική αισθητική που τις έκανε διαφορετικές από οτιδήποτε είχε προηγηθεί. Ήταν χάλια, αφηγηματικά περίπλοκα, βίαια και, μερικές φορές, άβολα και ασυμβίβαστα.
Αν κοιτάξετε την ποιότητα των ταινιών, καμία δεκαετία δεν μπορεί να αγγίξει τη δεκαετία του '70. ο η δεκαετία του εβδομήντα ήταν πραγματικά η καλύτερη δεκαετία για ταινία. Τιμητικές αναφορές: Απογευματινό σκυλί, πέντε εύκολα κομμάτια, The Sting, Mean Streets, Chinatown.
1. Εξωγήινος
«Στο διάστημα, κανείς δεν μπορεί, αυτί να ουρλιάζεις» Ο εξωγήινος είναι μια θεαματική ταινία που είναι διπλά εντυπωσιακή δεδομένου ότι έγινε στη δεκαετία του 1970 Η δεκαετία του εβδομήντα ήταν μια πολύ διαφορετική δεκαετία και οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας / τρόμου δεν ήταν ακριβώς εντυπωσιακές εκείνη την εποχή. Παρόλο που το μπαρ ανέβηκε με το Star Wars, τα ειδικά εφέ εξελίσσονται συνεχώς και βελτιώνονται και το Alien διαθέτει μερικά πραγματικά εφέ τελευταίας τεχνολογίας που σχεδιάστηκαν από τον H. R. Giger. Chestburster, καθένας;
Η ιστορία είναι αρκετά απλή και στην πραγματικότητα έχει πολλά κοινά με μια μικρή ιταλική ταινία B, την ταινία του Μάριο Μπάβα το 1965 Planet Of The Vampires. Αλλά είναι κλειστοφοβικό, τεταμένο και πραγματικά τρομακτικό με τρόπο που είναι λίγες οι ταινίες. Επιπλέον, έχει έναν από τους ισχυρότερους γυναικείους χαρακτήρες όλων των εποχών στο Ripley του Sigourney Weaver. Οι συνέχειες έλαβαν μια μικτή υποδοχή, αλλά το πρωτότυπο αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας που έχουν γίνει ποτέ.
2. Η σφαγή του αλυσοπρίονου του Τέξας
Hindustan Times
«Ποιος θα επιβιώσει και τι θα απομείνει από αυτούς;» Η ταινία τρόμου του Tobe Hooper του 1973 The Texas Chainsaw Massacre είναι κουραστική. Όταν τελειώσετε να παρακολουθείτε την ταινία, αισθάνεστε ότι μόλις επιβιώσατε μια νύχτα που τρέχει μακριά από το Leatherface και την οικογένεια. Φυσικά, έτσι πρέπει να είναι. Ο Chainsaw είναι η καλύτερη ταινία αντάρτικου της δεκαετίας του 1970: πυροβολήθηκε με προϋπολογισμό μόλις 300.000 $ με ένα άγνωστο καστ, το πλήρωμα τεντώθηκε για πόρους που γυρίστηκαν κάθε μέρα της εβδομάδας για πολλές ώρες στη ζέστη του Τέξας. Η πίεση της παραγωγής έρχεται πραγματικά στην τελική ταινία: μπορείτε να αισθανθείτε την αγωνία των ηθοποιών.
Η ταινία έλαβε πολλά παράπονα και απαγορεύτηκε για τη βία της όταν, στην πραγματικότητα, δεν είναι πραγματικά τόσο βίαια. Πιστεύετε ότι βλέπετε πολύ περισσότερα από ό, τι στην πραγματικότητα, και υπήρχαν άλλες, πιο mainstream ταινίες, που κάνουν τα πράγματα εξίσου βίαια και ξεφεύγουν από αυτό. Το Texas Chainsaw Massacre είχε απίστευτο αντίκτυπο στο είδος του τρόμου και, όπως είναι τυπικό στο είδος, έχει γίνει ένα franchise. Οι επιστροφές έχουν μειωθεί με κάθε sequel και remake, αλλά τίποτα δεν μπορεί να αφαιρέσει τον αντίκτυπο της αρχικής ταινίας.
3. Βραχώδης
«Ολόκληρη η ζωή του ήταν ένας πυροβολισμός εκατομμυρίου προς ένα» Ο Rocky Balboa μπορεί να είναι ένας εμβληματικός χαρακτήρας που έκανε τον Sylvester Stallone ένα αστέρι, αλλά, για μια στιγμή, φαινόταν σαν η ταινία να μην είχε γίνει καθόλου. Ο Stallone έγραψε το σενάριο στον Rocky αφού ο Chuck Wepner πήγε δεκαπέντε γύρους με τον Muhammad Ali το 1975, με τον Rocky να είναι μια συγχώνευση πολλών διαφορετικών μαχητών, συμπεριλαμβανομένων των Rocky Marciano και Joe Frazier. Η Sly θα πουλούσε το σενάριο στους United Artists μόνο αν μπορούσε να πρωταγωνιστήσει στην ταινία, με το στούντιο να προτιμά τους Robert Redford, Ryan O'Neal και Burt Reynolds.
Το στούντιο τελικά συμφώνησε με την προϋπόθεση ότι ο προϋπολογισμός διατηρήθηκε χαμηλός και έγιναν αλλαγές στο σενάριο και το υπόλοιπο είναι ιστορία. Το Rocky κόστισε μόλις $ 2 για να κερδίσει και επέστρεψε ένα εκπληκτικό £ 225 εκατομμύρια στο παγκόσμιο box-office, κερδίζοντας το Best Picture και τον Καλύτερο Σκηνοθέτη για τον John G. Avildsen στα Academy Awards και δημιουργώντας ένα (μέχρι σήμερα) franchise 5 sequel. Για όλους τους jingoism, rabble-rousing και εμβληματικές σκηνές στις επόμενες ταινίες, το πρωτότυπο είναι αρκετά μελαγχολικό κατά καιρούς. Κόλαση, ο Rocky δεν κερδίζει καν τον αγώνα ενάντια στο Creed.
Κινηματογράφος ρετρό
γριά οπτική ψευδαίσθηση
4. Απόκριες
«Η νύχτα που επέστρεψε στο σπίτι» Η ταινία του John Carpenter του 1978 είναι δέκα φορές πιο τρομακτική από ό, τι θα μπορούσε να θέλει ο περισσότερος σύγχρονος τρόμος και το επιτυγχάνει χωρίς να καταφεύγει σε εξαιρετικά βίαιη κακία. Ο Carpenter, σκηνοθέτης που ισχυρίστηκε ότι θα άρεσε πολύ να σκηνοθετεί στο σύστημα Studio της δεκαετίας του 1930 και του '40, δημιούργησε μια απίστευτα τεταμένη ταινία που γεννήθηκε το είδος των slasher.
Οι τρόποι και τα κόλπα που χρησιμοποιήθηκαν στο Halloween ήταν κλισέ στα μέσα της δεκαετίας του 1980, αλλά το Halloween έχει αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου. Παρακολουθώντας το σήμερα, η ταινία εξακολουθεί να φοβάται. Μεγάλο μέρος της πίστωσης πρέπει να αποδοθεί στην απλή αλλά πολύ αποτελεσματική βαθμολογία του Carpenter και στη χρήση σκιών και φωτός. Κατασκευασμένη για 250.000 $, η ταινία κέρδισε 70 εκατομμύρια δολάρια στο box-office, έγινε μια από τις πιο επιτυχημένες ανεξάρτητες ταινίες όλων των εποχών. Ακολούθησαν αρκετές ακολουθίες, spin-off και remakes, αλλά τίποτα δεν αγγίζει το πρωτότυπο της δεκαετίας του '70.
5. Η τελευταία επίδειξη εικόνων
Τα Νέα του Ερμή
«Anarene, Texas, 1951. Τίποτα δεν έχει αλλάξει…» Η ταινία του Peter Bogdanovich είναι μια ιστορία της δεκαετίας του 1970 για την ιστορία της εποχής. Πρόκειται για παιδιά σε μια μικρή πόλη του Τέξας που ανακαλύπτουν σεξ και άλλα ενήλικα πράγματα και πώς αντιδρούν στην πίεση αυτών των νέων εμπειριών. Καταγράφεται, μοιάζει με μια αμερικανική ταινία πίτας, αλλά το The Last Picture Show δεν μπορούσε να απέχει περισσότερο από αυτήν. Είναι μια συγκρατημένη, οικεία ματιά στη ζωή και τις σχέσεις της μικρής πόλης. Οι παραστάσεις των Cybil Shepherd και Jeff Bridges είναι εντάξει, αλλά οι Ben Johnson και Ellen Burstyn είναι ακόμα καλύτερες.
Ο Τζόνσον κέρδισε το βραβείο της Ακαδημίας για τον Καλύτερο Ηθοποιό, παρά τις διαμαρτυρίες του ότι δεν θα έκανε ποτέ την ταινία. Ο Μπογκντάνοβιτς κατάφερε να πείσει τον Τζόνσον ότι θα κέρδιζε το Όσκαρ αν πήρε το ρόλο και, σύμφωνα με τον λόγο του, το έκανε. Η ταινία έλαβε πολλά άλλα βραβεία και υποψηφιότητες και θεωρείται γενικά ως μία από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας του 1970. Είναι μια από τις σπάνιες ταινίες που έχουν 100% φρέσκια βαθμολογία στο Rotten Tomatoes (με βάση 47 κριτικές). Ο Cloris Leachman κέρδισε το βραβείο της Ακαδημίας για την καλύτερη ηθοποιό για αυτήν την ταινία. Η ομιλία αποδοχής της περιλαμβάνεται παρακάτω.
6. Νάσβιλ
«Το καταραμένο πράγμα που είδατε ποτέ!» Όταν οι περισσότεροι άνθρωποι ακούνε τη λέξη Νάσβιλ πιθανότατα σκέφτονται την κάπως τυροειδής δραματική σειρά ABC, αλλά, για τους οπαδούς του κινηματογράφου της δεκαετίας του '70, υπάρχει μόνο ένα Νάσβιλ: η επική μουσική χώρα του Ρόμπερτ Άλτμαν το 1975. Υπάρχουν 24 εκπληκτικοί κύριοι χαρακτήρες στην ταινία και ο Altman εναλλάσσεται έντονα μεταξύ των ιστοριών τους, χαρακτήρες που βυθίζονται μέσα και έξω από την ταινία όπως υπαγορεύει η «πλοκή». Το χαλαρό, αυτοσχεδιαστικό στιλ του Altman εμφανίζεται εδώ. Ο ηθοποιός έγραψε και ηχογράφησε τα δικά του τραγούδια και όλα όσα υπάρχουν στην ταινία έγιναν «ζωντανά».
Ο Νάσβιλ ήταν ένας κρίσιμος θρίαμβος κατά την κυκλοφορία του με σημαντικούς κριτικούς όπως η Pauline Kael και ο Roger Ebert, δίνοντάς του λαμπερές κριτικές και την ονόμασαν την καλύτερη ταινία της χρονιάς. Ωστόσο, η κοινότητα της μουσικής της χώρας ήταν λιγότερο ενθουσιώδης, ισχυριζόμενη ότι η ταινία διασκεδάζει την ειλικρίνεια και το ταλέντο τους. Ο Άλτμαν ισχυρίστηκε ότι ήταν πικροί επειδή επέλεξε να χρησιμοποιήσει ηθοποιού αντί για αυτούς. Όποια και αν είναι η γνώμη σας για την ταινία, παραμένει ένα εντυπωσιακό επίτευγμα στην ιστορία του αμερικανικού κινηματογράφου.
7. Άννι Χολ
μικρό σπίτι στο καστ
«Ένας νευρικός ρομαντισμός», ο Γούντι Άλεν, ο άνθρωπος που κυκλοφορεί μια ταινία κάθε χρόνο τα τελευταία τριάντα χρόνια, ήταν ακόμα ένα ανερχόμενο ταλέντο στη δεκαετία του 1970. Τα προηγούμενα έργα του (όπως οι μπανάνες και ο Sleeper) ήταν φάρσες που έλαβαν μικτές κριτικές, αλλά η Annie Hall της δεκαετίας του 1977 έδειξε την τάση του Allen για κωμωδία, δράμα και ρομαντισμό. Ήταν μια δραματική αλλαγή για τον σκηνοθέτη, αλλά ήταν πολύ καλά δεκτή: Ο Roger Ebert κάποτε παρατήρησε ότι η Annie Hall ήταν «σχεδόν όλοι οι αγαπημένες» ταινίες Woody Allen.
Πράγματι, η Annie Hall ξεχωρίζει ως η πιο αστεία, γλυκιά και καλύτερα ταινία του Γούντι. Κέρδισε ακόμη και το Star Wars στα Academy Awards, κερδίζοντας την καλύτερη εικόνα, τον καλύτερο σκηνοθέτη, το καλύτερο σενάριο και την καλύτερη ηθοποιό για την υπέροχη απεικόνιση του χαρακτήρα τίτλου της Diane Keaton. Τα δακτυλικά αποτυπώματα της ταινίας μπορούν να προβληθούν από μια πληθώρα ρομαντικών κωμωδιών από τότε.